Internetowe Muzeum Koluszek

Na skwerze przy ul. 3 Maja, tuż przy przejściu podziemnym, stoi monument. Nie każdy zwraca na niego uwagę, często przez zwykły pośpiech, brak uwagi, a jeśli ktoś go zauważy, często podejrzliwie spogląda na ową białą figurę. Oczywiście mowa tu, o pomniku Orła Białego w Koluszkach. Jedni patrzą na niego z zachwytem, a drudzy z grymasem. Jedno jest pewne, ta prosta bryła, mimo że jest repliką, została zaprojektowana przez Władysława Strzemińskiego, wybitnego malarza, grafika, teoretyka sztuki, publicystę i twórcę, którego dorobek jest uznawany na całym świecie, a który część swojego życia spędził właśnie w Koluszkach.

Powszechny Spis Ludności przeprowadzony 21 września 1921 roku wykazał na terenie dzisiejszego miasta Koluszki 557 osób wyznania mojżeszowego, 446 spośród nich deklarowało narodowość żydowską. Największy procentowy udział Żydów w strukturze społecznej przedstawiał się we wsiach Koluszki Kolonia – 29% i Wypalenisko – 22,5%. W skali dzisiejszych granic miasta było to 11,74% ludności.

W latach 20. XX wieku, gdy w Koluszkach prężnie rozwijało się budownictwo i wzrastała liczba mieszkańców zaplanowano budowę nowoczesnej rzeźni. Miała stanąć w sąsiedztwie zabudowań mieszkalnych – przy obecnej ul. Hallera. Po 90 latach od budowy rzeźnia została wyburzona w styczniu 2016 roku.

Nikomu kto odwiedza Koluszki nie umyka uwadze górująca nad miastem piękna świątynia. To bezsprzecznie najpiękniejszy budynek znajdujący się w Koluszkach, czyli Kościół pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Ta dużych rozmiarów, ceglana, neogotycka świątynia, w swej zaledwie 120 – letniej historii, towarzyszy wiernym we wzniosłych oraz trudnych chwilach, stanowi także wspaniały przykład zaangażowania i poświęcenia się na rzecz wspólnej sprawy. Wyrosły z potrzeby ducha ambitny pomysł, dzięki ciężkiej pracy, stał się rzeczywistością i po dziś dzień stanowi pomnik silnej koluszkowskiej wspólnoty.

Myśl budowy pierwszej kolei żelaznej w Polsce powstała już w roku 1834, to jest wyprzedziła o rok otwarcie do ruchu pierwszej kolei w Niemczech (Norymberga – Fürth, 7 grudnia 1835 r.), zaś o dziewięć lat budowę pierwszych kolei we Francji.
Inicjatorami tego przedsięwzięcia byli Henryk Łubieński, wiceprezes Banku Polskiego i Piotr Steinkeller – przemysłowiec, którzy projekt ten postanowili przeprowadzić w celu podniesienia górnictwa krajowego (zagłębie dąbrowskie), z którem Łubieński jako przedstawiciel interesów Banku, Steinkeller zaś, jako najpoważniejszy odbiorca soli i cynku, ściśle byli zawiązani. Oni to pierwsi powzięli zamiar ułatwienia wywozu produktów przemysłu górniczego z miejsc eksploatacji przy pomocy drogi szynowej o trakcji konnej, na podobieństwo istniejącej już w Austrii od 1827 r., a pierwszej na kontynencie, kolei Linecko – Budziejowickiej.