Internetowe Muzeum Koluszek

Aby tworzyć lepszą przyszłość, nie powinniśmy zapominać o tym co było w przeszłości. Z taką ideą wystąpili do mieszkańców Koluszek i zaproszonych gości organizatorzy konferencji dotyczącej pobytu i działalności twórczej Władysława Strzemińskiego w Koluszkach w latach 1927 – 1931 pt. „Władysław Strzemiński - mieszkałem tu!”. Organizatorami wydarzenia byli: Burmistrz Koluszek Pan Waldemar Chałat, Pan Andrzej Fydrych wykładowca Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi, Miejski Ośrodek Kultury w Koluszkach oraz Stowarzyszenie Historia Koluszek.

W dniach 16 – 18 marca 2018 roku odbyły się XXIV Targi Regiony Turystyczne Na Styku Kultur. W tym roku po raz pierwszy nasze stowarzyszenie miało możliwość wystawienia się na nich, a to dzięki Urzędowi Miejskiemu w Koluszkach. Reprezentowaliśmy nie tylko nasze stowarzyszenie, ale również Koluszki jako miejsce warte odwiedzenia i zwiedzenia.

Koluszki mają w swojej historii wiele wątków, których sami mieszkańcy tego miasta nie są świadomi. Wiele osób łączy wydarzenia z przeszłości z już niemal legendarną koleją. I słusznie, bo to właśnie dzięki niej miasto nabrało rozpędu, przeistaczało się, przechodziło proces stałej urbanizacji i rozrostu. Świadomi są tego ludzie teraz, tak samo jak świadomi byli kiedyś. W szczególności osoby, które nie były mieszkańcami Koluszek, ale znani są z kart historii całej Polski, a niekiedy nawet Europy i świata.

Wiadomo, że Koluszki były bombardowane we wrześniu 1939 r., wiadomo, że były ważnym węzłem kolejowym. Wiadomo, że w Gałkowie i Regnach były składnice wojskowe, a w Niewiadowie Zakłady Chemiczne „Nitrat”. Mało kto jednak wie, że miejsca te były bronione prze dość silną, aczkolwiek mało liczną obronę przeciwlotniczą. W przypadku Koluszek – nie był to jakiś stary pojedynczy karabin maszynowy (co jest powielone m.in. w „Dziejach Koluszek”), lecz cała bateria dział przeciwlotniczych i kompania przeciwlotniczych karabinów maszynowych.

Niemiecki okupant dążył do jak największego wykorzystania potencjału ludzkiego podbitej Polski w tym celu powstała Polska Służba Budowlana (Polnischer Baudienst). Utworzono ją na podstawie zarządzenia Generalnego Gubernatora Hansa Franka z 1 grudnia 1940 r. Wszystkimi placówkami Służby Budowlanej kierowali Niemcy oddelegowani do tych zadań ze Służby Pracy Rzeszy (Reichsarbeitsdienst, RAD). Rekrutacja odbywała się na zasadzie poboru niektórych roczników spośród zamieszkałych w Generalnym Gubernatorstwie mężczyzn. Okres odbywania Służby Budowlanej trwał początkowo 3 – 6 miesięcy, ale mógł być w razie potrzeby przedłużony. Z czasem władze hitlerowskie grupowały robotników w obozach mieszkalnych. Było to spowodowane masowym uchylaniem się powołanych do Baudienstu młodych ludzi od słabo płatnej (żołd wynosił 1 złoty dziennie) i wyczerpującej pracy fizycznej (prace melioracyjne, budowa dróg i linii kolejowych). Osadzanie w strzeżonych obozach stało się powszechną regułą na przełomie lat 1942–1943.